Punishment park

Τυχαία είδα την ανακοίνωση του red partizan στις τέχνες, για το
PUNISHMENT PARK του PETER WATKINS.
Το είδα χθες βράδυ .
Δεν είναι το γεγονός ότι αφαιρεί ( με κάμερα/λεπίδι ) τό προ πολλού απολεσθέν φύλλο συκής, του ιμπεριαλισμού.
Δεν είναι το γεγονός ότι με τους διαλόγους/γροθιές, ξεβρακώνει την υποκρισία του φιλελευθερισμού, της αστικής δημοκρατίας και της νομιμοφροσύνης των ευτυχισμένων (εις βάρος των άλλων) πιθηκοειδών.
Δεν είναι καν το γεγονός, ότι αποτελεί απόλυτη πρόβλεψη ( εδώ και 36 χρόνια )του τι αντιμετωπίζει και τι θα αντιμετωπίσει σε μεγαλύτερη έκταση η ανθρώπινη φυλή και οι λαοί που δεν προσκυνούν συλλήβδην.
Δίκαια στέκεται δίπλα στο Metropolis και άλλα αριστουργήματα.

Είναι το ότι επίκαιρα μας προειδοποιεί, για το μεγαλύτερο Γκουαντάναμο που βρίσκεται στη γειτονιά μας. Στα σύνορα Κοσσόβου-Σκοπίων .
( για να μην ξεχνιόμαστε απ την επικαιρότητα και το σκηνικό που μας στήνουν ντόρες, UCK, και ΝΑΤΟ ).

Είναι κυρίως, ότι σε ξαναμπολιάζει με το σωστό βλέμμα , αν μη τι άλλο.

Πάλι με τον Μίκη λυσσάνε !!



Μα πόσο δύσκολο είναι πια να γίνει αντιληπτό,
ότι στην αριστερά που ανήκει εκείνος,
ανήκουν όχι μόνον όλοι οι Έλληνες,
αλλά και όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη,
και τα βουνά κι οι θάλασσες ,
και τα λουλούδια κι οι αγέρηδες ?



Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που σέρνονται τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματα Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Ας είναι καλά η constance που έκατσε, το αντέγραψε
και το ανέβασε, αντί άλλης απάντησης.

Μα καλά ρε σύντροφοι ?

Ernesto López Domínguez. Graduado denseñanza Superior Militar.
El Instituto Cubano de Radio y Televisión es el organismo encargado de dirigir, ejecutar y controlar la aplicación de la política del Estado y el Gobierno en cuanto a las actividades de la radio y la televisión. Μα καλά ρε σύντροφοι, στρατιωτικό βρήκατε να βάλετε για υπουργό στα μέσα μαζικής επικοινωνίας ? Για αυτό ουρλιάζει η διεθνής αμνηστία για ισοβίτες δημοσιογράφους ? Κι εμείς, τι σκατά να λέμε δηλαδή στην αντίδραση ? Μην το συγχέετε με την Ελλάδα της χούντας, ουδεμία σχέση ? Ξέρετε πόσο πήγανε οι ντομάτες ? Καμιά σοβαρή απάντηση θα δούμε? Κι αύριο που θα χοντρύνει το παιχνίδι ? Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η κίνα ? Γεια σου Έλσα με τις φωτογραφίες σου απ την Κούβα

Σκούρα τα πράγματα

Ανησυχητικό.

Πέρασε η μέρα κι εκτός από ένα chat με Κύπρο, δυο email κι ένα τηλέφωνο στην Αριδαία,
τίποτα άλλο δε με άγγιξε ευχάριστα.
Μέρα λέει που δε γέλασες, είναι μέρα χαμένη.
Α, μάζεψα λίγο κάτι γραφτά, τα ξαναδιάβασα και τα βρήκα ακόμα ποιο λίγα.
Είναι και το e mail που έσκασε μόλις άνοιξα τον υπολογιστή.
Μια συγκλονιστική σειρά πρόσφατων φωτογραφιών , από την Παλαιστίνη, με τα ανδραγαθήματα του αμερικανοτραφούς στρατού του Ισραήλ.
Μία ειδικά, δείχνει μια στρατιωτική μπουλντόζα να ισοπεδώνει χωράφι παλαιστινίων.
Μπροστά της, κάθονται δυο άτομα κατάχαμα.
Στο επόμενο κλικ, η μπουλντόζα έχει περάσει από πάνω τους και τους έχει θάψει ζωντανούς. Κάτι τέτοια βλέπεις και θυμάσαι αυτά που περάσανε οι Ισραηλίτες στα χέρια των ναζί.
Με το ζόρι κρατάς τα δόντια , να μη σου ξεφύγει το προφανές, γιατί θα γίνεις ίδιος.
Πώς να γελάσεις?
Πως να πάει καλά η μέρα μετά?