Μέσα στη νύχτα λοιπόν λέει το story, τρία ελικόπτερα παραβιάζουν τα σύνορα μιας χώρας, και οι κομμάντος εισβάλουν σε ένα σπίτι, όπου παρουσία γυναικόπαιδων εκτελούν το συμβόλαιο.
Δεν με απασχολεί ο Ομπάμα και τα αφεντικά του. Δεν με απασχολούν ούτε οι εκατοντάδες που συνέρευσαν στον Λευκό οίκο να πανηγυρίσουν. Μια εβδομάδα πριν άλλωστε, τα ίδια έκαναν χτυπώντας με πυραύλους το συγκρότημα της οικογένειας Καντάφι. Δεν με απασχολεί ούτε το γεγονός πως απέναντι και στους πρωτεργάτες των Ναζί, επιδείχθηκε δεκαετίες πίσω μια στοιχειώδης προσήλωση στη δημοκρατία τους μέσα από τις δίκες της Νυρεμβέργης.
Αυτό που με απασχολεί είναι πως αυτά τα σχεδόν επτά δις. του πλανήτη αποδέχθηκαν τελικά την εφαρμογή του
¨ νόμου Δυτικά του Πέκος¨ , με τον δικαστή Ρου Μπην από το αντίστοιχο τεύχος του Λούκυ Λουκ.
¨Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί η ενοχή σου, έχει φροντίσει το δικαστήριο μας¨, έλεγε.
Και δεν παραιτούνται όλοι οι διδάκτορες νομικών επιστημών, Δυτικά του Πέκος.
Δεν ξεσηκώνονται οι απανταχού δικηγορικοί σύλλογοι.
Δεν ξεσηκώνονται οι οργανώσεις προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεν τολμά πλέον κανείς να ψελλίσει τις αηδίες περί αθωότητας μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Ο τρόμος έχει σταλάξει βαθιά μέσα στο μυαλό.
Το αξίωμα πως νόμος είναι το δίκαιο του εκμεταλλευτή, του βασανιστή, του απροκάλυπτου δολοφόνου, έγινε αποδεκτό.
Όσοι ουσιαστικά και στα ίσια αντιστέκονται, παραπέμπονται με αντιτρομοκρατικούς νόμους ή δολοφονούνται, επιτείνοντας στην ουσία το πέπλο τρόμου.
αλλά
Ποιος νόμος τάχα τα χέρια σου δένει, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι ?
Υ.Γ. Εννοείται πως δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια σε καθάρματα τύπου Καντάφι ή Μπιν Λάντεν.
