LA COMMUNE

Ήμουν κι εγώ εκεί.

Η, τουλάχιστο έτσι νόμισα, παρακολουθώντας επί έξι ώρες το La Commune, χθες βράδυ.
Νόμισα ότι ήμουν στο ενδέκατο διαμέρισμα του Παρισιού το 1871.
Συμμετείχα στις ατελείωτες διασκέψεις, στις λήψεις αποφάσεων ,στις κινητοποιήσεις,
στις μάχες, αλλά κυρίως στις αντιπαραθέσεις απόψεων και πρακτικών στους δρόμους.
Το ίδιο ψευτο- ντοκυμαντερίστικο στύλ, του Watkins ,που σε βάζει όμως διαδραστικά μέσα στο πετσί του ρόλου σου όχι σαν θεατή, αλλά σαν μέλους της κομμούνας.
Διαρκώς , προσπαθείς να πάρεις τον λόγο, να βοηθήσεις , να αντιπαρατεθείς<, να πολεμήσεις. Με συνεχή χρονικά μπρος πίσω όπου τελικά αποδέχεσαι ότι δεν έχει σημασία , αν εσύ πήγες στην εποχή της κομμούνας , ή αυτή ήρθε στο σήμερα και κυρίως στο αύριο. Καταλυτική κριτική στα προβλήματα χτισίματος του σοσιαλισμού στις χειρότερες ίσως ιστορικές συγκυρίες, εμπειρία που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε, με τα γνωστά αποτελέσματα. Μεθυστική απεικόνιση των επαναστατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων, και των θεσμών που ξεκίναγαν να υλοποιούνται, με τον εχθρό ακόμα και εντός των πυλών. Μέσα από τη δράση τόσο της << κρατικής τηλεόρασης>>όσο και του<<canal La Commune>>,
για μια ακόμη φορά βγαίνει ό παραπλανητικός και υποτελής (ακόμα και στην κομμούνα ) ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Με σαφή στράτευση στο να συνεχιστεί η πάλη σε όλα τα μέτωπα, αξιοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει και ο αντίπαλος.
Νομίζω ότι, οι καμιά διακοσαριά που χθες βράδυ αποφάσισαν να <<συμμετέχουν>> για έξι ώρες στην Παρισινή κομμούνα,βγήκαν διαφορετικοί άνθρωποι από την αίθουσα.